Moje myśli o jedynce...

Jeden to jest dużo. Jeden może zmienić wiele, postawić na nogi, albo sponiewierać. Jeden można stracić i jeden można zyskać. Dobrze wiemy, że jeden pierożek za dużo zaczyna w brzuchu ciążyć, a jedna kanapka za mało dla głodnego dziecka to wciąż niedosyt. Nie wiem co mi tak ta jedynka ostatnio chodzi po głowie, miotam się jakoś. Czasem mi się wydaje, że jeden dzień to długo jeśli trzeba czekać, a często też czuję, że jeden dzień mija zbyt szybko, zbyt intensywnie i wtedy myślę: gdzie on jest? Ten dzień? Jak dzisiaj na przykład. Wiem dobrze, jak to jest powiedzieć jedno słowo za dużo - wiem jak jest, gdy się już nie ma czasu na to jedno zdanie, co może trzeba było powiedzieć, ale człowiek już umarł, nie usłyszał. Często ten jeden człowiek właśnie jest ważny, a czasem jeden życie nam struje i nic po takim...

Jeden.

Jeden punkt im czasem braknie na teście, a ja się nie ugnę. Młodzi wtedy ze mną dyskutują, że jeden punkt to mało, to psinco. Zawsze im powtarzam, że się niebywale mylą. Zaś jeśli o jeden swoje normy morfologia przekroczy to już jest choroba. Jedna myśl czasem dręczy człowieka latami i spać się nie da, jednej złotówki braknie i chleba nie kupisz. Jedno zdjęcie fotograf wybiera, a zrobić ich musi setki, ale to właśnie na tym jednym twarz wygląda zjawiskowo. Jeden worek foliowy się wyrzuci i to już jest o jeden za dużo dla środowiskowego przetrawienia. Jeden tylko kieliszek czasem człowiek może wychyli i jest dramat.

Jeden.

Jedna rozmowa może rozwiąże wiele, a jedna kłótnia zamknie drzwi bezpowrotnie. Jedna kawa ciśnienie podniesie, a jeden nudny film uśpi człowieka w chwilę. Jedna książkę się czasem przeczyta i już świat się inaczej widzi. Jeden człowiek czasem inspiruje i się za nim idzie. 

Jeden.

Z powodu jednego gwoździa koń stracił podkowę. Z powodu braku podkowy jeździec stracił konia. Z powodu braku konia jeździec nie dostarczył wiadomości. Z tego powodu wróg zwyciężył.

Jeden to dużo.
Życie jedno.

Sylwia.

Dla mojego Piotrusia, co siódme urodziny swe dziś ma...

Gdy mnie nie słyszysz, ja chcę ci przysiąc, 
Że póki mogę, będę cichą tarczą twą. 
A gdy dorośniesz, otworzę na oścież drzwi 
I spróbuję cię uwolnić z moich rąk 

A ty, mój synku, mój pojedynczy, 
Ty nie przestaniesz nigdy zastanawiać mnie. 
To, skąd przychodzisz i co nas łączy 
I jaka moja rola w tym naprawdę jest? 

Codziennie mnie zachwyca twoje maleńkie życie. 
Na wielkie przyjdzie jeszcze czas. 
Dziś jesteś mi światem, a twoje złote piegi to jego blask,
W pochmurną noc to moje konstelacje gwiazd.

Z plyty AMJ. "Piosenka dla Frania" 

Jak myślisz, czy tam...

Jak myślisz czy tam, za ostatnia już ciszą

tam, skąd się listów nie pisze

Nasze czułe dusze dwie znowu rozpoznają się

i czy spotkają się?

Są takie miejsca, do których ja już nie udam się, nie pojadę. Są takie zapachy, dźwięki może i takie śmiechy i obrazy, których ja już nie zobaczę - nie odtworzę, już się tam do takich chwil wrócić nie da. Tylko muzyka mnie tam zabiera. Ale choćby i słuchawki były wielkie jak grzmot to jednak już w pewnych domach i z pewnymi ludźmi już kolacji nie zjem, nie rozleje mi się tam herbata i nie wezmę chaustu tamtego powietrza. Dlatego bywam czasem w takiej muzycznej podróży, po której mi dusza odetchnie, ciężar zrzuci i ciarki z emocji powrócą. Bywam tam wtedy. Przy tym wielkim stole, albo przy choince, albo na kolanach ukochanych. Wtedy jestem własnie tam, przy takiej kolacji wigilijnej jakiej mnie nigdy nie udało się ugotować, albo w ogrodzie, z którego kwiatów ja nigdy u siebie nie posadziłam. I agrestu tam pełno albo mirabelek. Albo chodzę po mieście w zimowy wieczór i nie ma nikogo, a śnieg pada jakby w poprzek. Wtedy jestem tam, w tym mieście, bywam w tym mieszkaniu i wszystko jest jeszcze...wolne. Bywa tak czasem. I dzisiaj myślę o tych ludziach, gdzie oni są, co zostało, co niosę dalej...

Czy dusze znają mowę dotyku?

Czy wymieniają spojrzenia?

Czy mijają się w milczeniu?

Czy w nieznanym nam języku rozumieją się?

Czy dusze są tu, obok nas jak powietrze?

Czy są odległe jak gwiazdy?

Czy unoszą się na wietrze

Albo cicho wiją gniazda z przedwieczornej mgły

Babcia Janinka, dziadek Piotr, moja mama - wszyscy oni minęli już jak łzy w deszczu. I nie ma już tych rąk do cięcia choinki, nie ma tak pokrojonego boczku na chlebie, nie ma polowań, nikt nie robi dalej drzewa genealogicznego rodziny i nie ma chętnych do zorganizowania wielkiego zjazdu rodzinnego (mamo!). Nie ma tamtej wypastowanej drewnianej podłogi ani sztywnej od krochmalu pościeli. I mówi się też już inaczej. Wszystko jest inne. Ja zawsze mówiłam, że to-tamto zrobię inaczej, po swojemu, a widzę tych ludzi w sobie po trochę. Mamę głównie. Okulary tak samo zakładam i telefon też trzymam przy lewym uchu. Śmieję się podobnie. Tego murzynka też często piekę, chociaż nie w prodiżu. I przepisy jej wciąż trzymam. Za to rosół taki jak jej to mi się jeszcze nie zdarzył. Blade to takie mi się wygotuje, oka małe - może kury inne co?

Jak myślisz czy tam niskie lipcowe słońce

Da swego ciepła nam więcej

I czy dusze nasze na rozgadanej wonnej łące

Będą mogły trzymać się za ręce?*

Pat Metheny gra właśnie "Polskie Drogi". Znowu tam jestem.

Zylwijka

* słowa: Marcin Kydryński

TUMULT to jest piękne słowo.

Wdech.

Od września przez dziesięć miesięcy jestem w jakimś innym świecie, pędzącym tak niejednostajnie, że czasem wszystko jest jakby…na wdechu. Już miesiąc pędzi z nami w tym wszystkim również dziecko. Szkołę zaczął, wszystko ruszyło. I tyle się dzieje każdego dnia, nie chcę niczego przegapić. Tumult roku szkolnego to chyba dobre słowo. To jest totalnie mój czas. Mi wtedy skrzydła rosną, energię mam. Myślę. Działam. Lubię swoją drogę do pracy. Wjeżdżam do miasta i wszystko dopiero rusza, rozkręca się, przystanki pełne, ktoś biegnie. Jadę czasem za autobusem szkolnym do samego parkingu przyszkolnego. I zawsze wtedy myślę o tym jak zorganizowany jest świat, życie. Że każdy wie co ma robić, wszystko się zazębia i uzupełnia. Że wszystko na swój czas.

I ta jesień zawsze czeka za rogiem. Już się książkowo obkupiłam na ten nadchodzący czas, można startować. Ogród już przygasa więc tę herbatę też można wolniej pić, planować, rozejrzeć się jakoś szerzej. Mi jest często szkoda, że czas tak pędzi, a czasem wcale nad tym nie myślę. Pracuję wtedy z całych sił. Czasem jednak nic nie idzie. Taka mentalna ściana, nic nie wychodzi, nie ma entuzjazmu, nie ma odpowiednich ludzi, nie ma zapału. Wlokę wtedy nogami ociężale i klnę jak szewc pod nosem (włoski temperament). Zniechęcam się, nie widzę sensu. Ale bywa, że jest prawdziwy ogień, muszę tylko mieć u boku ludzi, którzy myślą jak ja, widzą jak ja i którzy mnie inspirują. W zasadzie z tym myśleniem i widzeniem może być dokładnie odwrotnie ale musi być ten czynnik zapalny, to coś. Kocham ludzi, którzy mają coś wartościowego do powiedzenia, myślą z rozmachem, nie boją się. Uwielbiam pracowitych – dla mnie mega napęd do tego, żeby być solidniejszą, odważną, żeby pozbyć się kompleksów i zasuwać dla innych, bo co więcej można zrobić świata? Bardzo szanuję tych, którzy umieją się odciąć – od plotkowania, od słabej polityki, od krytykanctwa i jątrzenia, podsycania niezdrowej atmosfery i robią to, co mają robić, co robią dobrze i na czym się znają. Boję się ludzi, którzy szczują na innych i którzy ciągle coś udają. Lubię takich, którzy swoją postawą zmuszają mnie do większego przykładania się, do starań, do wysiłku, poszukiwań i rozwoju. Lubię mądrych, zdolnych do prowadzenia innych, od których można się wiele dowiedzieć, nauczyć. Lubię takich, którzy budują od początku, małymi krokami, cegła po cegle. Są zdeterminowani, prawidłowo pewni swego i konsekwentni. Ja ciągle ich szukam i… na nich trafiam, los ich jakoś podsyła. Dzięki nim mogę ciągle mieć duszę dziecka, zachwycać się.

Postanowiłam tej jesieni więcej planować, lepiej się przygotowywać do obowiązków, bardziej świadomie ogarniać życie codzienne, znaleźć czas dla siebie i dobrze go spożytkować. Znaleźć czas na ciszę. Wolę nie żyć byle jak. Muszę wrócić do codziennego słuchania muzyki – na słuchawkach, żeby mi nic dźwięków nie mąciło. Do oglądania wartościowych filmów i dbania o kręgosłup.
Do codziennej praktyki siedzenia w ciszy totalnej – choćby przez 5 minut. Do regularnego jedzenia – no mam z tym problem. Do czytania jeszcze więcej. Do częstszej dobrej dyskusji na tematy wszelakie z moim ukochanym (wtedy to cicho nie będzie bo my burzliwie dyskutujemy – czasem z trzaśnięciem drzwiami). Do intensywniejszego czasu z synem i do jazdy na rowerze (stacjonarnym).
Do większego skupienia. Do dobrego, krytycznego myślenia. Do wartościowych spotkań z innymi. Do częstszego wyjeżdżania i wracania z przewietrzoną głową. Do, do, do…

Wydech.

Wasza Zylwijka.

Ci barwni.

Od zawsze fascynuje mnie fakt, że ludzie żyją różnie. Każdy swoim torem, żyje na swój sposób, inaczej myśli, czuje, doświadcza. Jestem absolutnie poruszona ludźmi, którzy często wbrew wielu idą swoją drogą. Buntują się czasem, idą pod prąd, mają gdzieś co ktoś o nich myśli. Są mega pozytywni. Kocham ludzi, którzy są dla mnie intelektualnym wyzwaniem. Ja mam wtedy takie wrażenie, że każde spotkanie z nimi to krok do przodu. Mój krok. Podświadomie gdzieś ich szukam. Znajduję. W ogóle coraz częściej mam przekonanie, że jednak podstawą wszystkiego jest człowiek i to tam należy doszukiwać się wypadkowej wszystkiego. Jest firma – ale to za nią stoi człowiek, jego doświadczenia, droga do tego, że jest teraz może i prezesem. Jest artysta – jego droga jest inna, ale coś za tym stoi, że jest on akurat taki. Za wielkimi wynalazkami, odkryciami, dziełami sztuki w literaturze i gdziekolwiek indziej stoi człowiek, jego wybory, drogi, doświadczenia, emocje i jego życiowy wózek. Absolutnie jest to miażdżąca świadomość. I jak to dobrze, że tak właśnie jest!!! Lubię ludzi o różnych poglądach, z własnym zdaniem, pewnych siebie i nieustannie szukających tego czegoś, robiących coś dla siebie i świata poza jedzeniem i spaniem. Tacy ludzie mnie kręcą. Mam taką grupkę znajomych, spotykamy się często, ale każdy z nas jest jak z innej gliny. Bardzo lubię nas wszystkich razem. Taka ludzka galaktyka – każdy świeci innym światłem, a każdy przecież wyjątkowy.

W swojej szkole od kilku lat zajmuję się organizowaniem wizyt zagranicznych studentów. Są to członkowie międzynarodowej organizacji zrzeszającej studentów-wolontariuszy z całego świata - AIESEC. Oni do nas przyjeżdżają, najczęściej dwójkami-trójkami i przez tydzień prowadzą zajęcia dla naszych uczniów, w ramach tego realizują tzw. Cele Milenijne. Prezentują swoje kraje, tradycje, obyczaje, historię, religie, obalają stereotypy z wielkim hukiem. Są tańce i narodowe stroje (wielkie przymierzanie), jest śpiew i muzyka. Uwielbiam te wizyty. Prawdziwa kulturowa jazda. Nieraz goszczę ich w domu, razem gotujemy, zdarza się, że trzeba kogoś przenocować. Ostatnio gościliśmy dziewczynę z Indii. Jedzą naprawdę pikantnie, a dom nigdy nie pachniał tak intensywnie masalą. Ale najważniejsze jest to, że głowa się wtedy mocno otwiera…Do moich uczniów, ale też mocno do mnie dociera to, że sposób w jaki żyjemy nie jest tym jedynym właściwym. Mi wtedy rosną skrzydła, świat jest przecież wielobarwny. Zawsze wtedy pada wiele pytań, dużo z tej kategorii niepopularnych, niewygodnych, ocierających się o religię, kuchnię, edukację, prawo – wszystko wtedy przestaje być tylko takie „z telewizji”. Młodzi są bliscy wypracowania własnego zdania. Nareszcie.

Co do osób barwnych...za nami weekend pełen artystycznego smutku. Odeszli Kora i Tomasz Stańko. Jasne, została ich sztuka, wciąż mamy ich trochę dla siebie, ale za sztuką stali Oni – znowu człowiek. Nic więcej już spod ich ręki nie wyjdzie. Jakby ktoś zakręcił kran, nic więcej się już nie naleje. Bardzo żałuję, że mamy o dwie różnorodne osoby mniej na świecie. Żyli jak chcieli i o to mi właśnie chodzi. Dobrze jest, gdy człowiek ma coś, co go wyróżnia, czyni innym, ma własne zdanie, myśli i zadaje pytania, nawet takie, które krępują innych, szukają i drążą, czasem palą mosty, ale budują za to kładki do innego, pięknego świata. Ich życie otwiera często zabetonowane głowy. Mnie interesuje wiele, ale wiele mnie też nie interesuje. Mimo to zawsze staram się wiedzieć, nawet jeśli to coś to zupełnie inna bajka, orientować się, pomyśleć, dlaczego jest właśnie tak. Polecam dociekanie. Bardzo doceniam w ludziach to, jak ktoś dochodzi do czegoś krok po kroku. Czasem tylko drobi nóżkami, ale idzie do przodu. Buduje klocek po klocku. Z takich drobnostek powstają, wydaje mi się, wielkie rzeczy i to w każdej dziedzinie. Nutka do nutki, a potem masz – cała orkiestra! Tak lubię życie budować.

Na progu kolejnego tygodnia życzę Wam właśnie tej niegasnącej chęci do szukania w sobie inności, wyróżników (jest takie słowo?), bądźcie inni, kolorowi, chętni do działania, do zgłębiania i szukania. Róbcie drobne-wielkie rzeczy. Byle na maksa, z prawdziwym przekonaniem, prawdą. Malujcie obrazy (nie musicie przecież kończyć w tym celu ASP), piszcie (nikt nie musi być od razu Szymborską albo Sienkiewiczem), szukajcie odpowiednich ludzi (będą świetną inspiracją), gotujcie molekularnie (będzie dużo dymu), komponujcie własna muzykę (mogą być cymbałki na początek), zbudujcie domki dla ptaków (pomysłowy Dobromir?), słuchajcie muzyki (polecam słuchawki) – no cokolwiek! Bądźcie wyjątkowi, różnorodni. Bądźcie inspiracją dla innych. Świat czeka.

Wasza Zylwijka

Niedziela.

Niedziela. Pomyślałam, że zrobię rosół bo przez te upały odeszliśmy nieco od dań gorących. Właściwie to on mi zawsze wyjdzie jakiś nie taki. Kury może dziwne w tych czasach. Wszystko dziwne, inne. Mi się często wydaje, że ja też jestem jakaś niedzisiejsza. Tak z tym rosołem wyskoczyłam, a myślę kto tam dzisiaj takie zwykłe obiady robi… Przy garach stoi. Albo dogina z warzywami, chwasty wyrywa, żeby mieć tę marchewkę swoją, zdrowe zjeść. Jeszcze słyszę, że po co to, lepiej trawę mieć dookoła, że na bazarku wszystko kupię i tak samo dobre. Może. Często poglądy mam inne, nie wpisuję się w mainstream*, ale nie zależy mi. Ja bardzo, bardzo tęsknię do tego, żeby życie było proste (nie mylić z: łatwe), żeby nazywać rzeczy takimi, jakie są. I jak trzeba przypierdzielić słowem to robić to! A świat może i głaszcze dzisiaj wszystko za bardzo, co trzeba to wypoleruje, potem ludzie swoje dorobią i każdy mądry i swoją prawdę ma. I jak popatrzeć to wszystko świetne, praca, dom, dzieci, pies przy domu rasowy z rodowodem i chorizo** w lodówce zamiast suchej beskidzkiej. Ale czasem jak w oczy głębiej spojrzeć to smutne, zagubione może. Okazuje się, że ten wózek co się go za sobą wlecze to już ma kółka zósemkowane i sflaczałe opony od nadmiaru. Od ciężarów, których nie widać.

Zdarzyło mi się kilka razy powiedzieć za dużo. Czasem tak się palnie, a potem myśli latami wokół tego krążą. Ale zdarzyło mi się też powiedzieć wprost. Prawdę wyłożyć prosto, żadnych slalomów. Bilans strat jest pokaźny, ale duszę mam spokojną. Wiem, że tak należało. Kiedyś usłyszałam, że występuje dzisiaj  zjawisko neo-prawdy. Każdy ma swoją. Jak mi się to słowo podoba! To jest trafione w punkt! Bardzo niebezpieczne,  a wciąż się z tym spotykam. I to nie jest w telewizji, czy w dużej polityce. To jest tu – na każdym podwórku, w wielu rozmowach, w bardzo, bardzo wielu sytuacjach. Gonię to w cholerę, Boże, jak ja się na to wściekam! Chcę żyć w zrozumiałych ramach, być pewną, że czarne to czarne i nie ma nic pośredniego. Może i krąg ludzi z otoczenia by się zawęził, ale wszystko by było jasne i czytelne. Nie godzę się na manipulacje – żadne.

Mój dziadek Piotr mówił wprost. Walił prosto z mostu i cieszył się przez to dużym szacunkiem. Czyli było odwrotnie proporcjonalnie niż jest dzisiaj, gdzie zwykle pozbywamy się autorów niewygodnych słów. Co gorsze jeszcze, dajemy im to, co chcą byle by siedzieli cicho. Nie chcę tak. Za kilka dni minie dziesięć lat naszego małżeństwa. Fajny, dobry i bogaty wspólny czas, ale gwarantuję Wam, że gdyby nie było u nas czasem jak we włoskiej rodzinie to nic by nie było, te słowa by się nie pisały. A ja naprawdę potrafię być żoną z temperamentem, nie owijam w bawełnę. Gdyby czasem nie było gorzkiej prawdy wywalonej na stół, ciężkiej pracy i tych zósemkowanych kół w naszym wspólnym wózku to nic by nie było. I tego się trzymamy – teraz już we trójkę:)

Jest niedziela. Ten rosół tam pyrka. I ja z tym swoim przekonaniem, że dom to obiad pachnący od drzwi. Umorusane dziecko i kawa w zwykłym kubku. To rozrzucone klapki i żniwa za ogrodem, szelest krzątających się sąsiadów i lekko podchmurzone niebo. I jeżeli mam chwasty w ogrodzie to nie chcę mówić, że to gatunki śródziemnomorskie sprowadziłam. Chwast to chwast. Tu się nie da nic przeinaczyć. To jest takie, jakie jest - proste. Kwiat czy wredna nawet mucha nie udają, że są czymś innym. Bardzo odpowiada mi ten fakt.

To byłam ja - Zylwijka:)

* aktualnie typowe, często spotykane, czyli jest tego full...

** tradycyjna, hiszpańska kiełbacha, choć pewnie już spolszczona jej wersja też istnieje:)

Zwykłe, proste, trudne…

To najprostsze życie bywa jednak najtrudniejsze. Takie życie zwykłe – dom, praca, dziecko, zakupy, ogród, rachunki…no normalne takie, a czasem trudno żeby to wszystko jakoś spiąć, pchać do przodu. Często to u siebie obserwuję. Te najzwyklejsze codzienne czynności wymagają ode mnie najwięcej…czasu, siły, starań, emocji, pracy.  Żeby dom był zadbany, żeby obiad, w lodówce coś, żeby się komornikom przez opóźnione rachunki nie narazić i żeby dziecko było czyste i uśmiechnięte. A to przecież sprawy z kategorii „każdy je robi’. I żeby ten czas trochę mieć dla moich chłopaków, dla siebie uszczknąć też chwilę czy dwie. A tak to wszystko jakoś nieraz nie idzie, kosztuje dużo. Nie jest trudna rezerwacja biletu lotniczego na wyspy najcieplejsze, ale naprawdę rzetelne, porządne wykonywanie swojej pracy zawodowej już tak. Nie trudno piękne zdjęcie swoje do sieci wstawić, ale już ogarnięcie tego, co się na kadr nie załapało już tak. Żaden problem przeczytać cały internet o macierzyństwie i wychowaniu, ale sprostanie pyskującemu nastolatkowi to już wyzwanie.  Przejrzeć zdjęcia wnętrz z stylu Hampton czy Glamour nie jest trudne, ale utrzymanie  porządku w domu przy dzieciach wymaga poświęcenia. A przecież z tego głównie się życie składa. Z tych prostych czynności z dnia na dzień. Często odwiedzam blogi przeróżne i tam czasem taki błysk wszędzie, ciasto, zabawa z dziećmi przez pół doby, makijaż w pełni, planowanie domowego budżetu wraz z rozliczaniem comiesięcznym  i oszczędzaniem, do tego jeszcze każdy dzisiaj „koordynuje projekty” (zamiast „robi coś”, czy „pracuje” po prostu) i to wszystko takie jest idealne. A jak się tak kadr w telefonie lekko przez szturchnięcie przesunie w czasie zdjęcia to się okazuje, że już tak idealnie nie jest. Że pod ten kadr tylko wysprzątane, po tym cieście mikser nieumyty, klocki dziecko po podłodze rozrzuciło, kompot się wylał, a te skrzętne rozliczenia wydatków by oszczędzić dawno wzięły w łeb bo potrzeba jednak konsekwencji…Już nie perfect.

Kiedyś przeczytałam fajny wpis blogowy u pewnej fotografki. Napisała o autentyczności w sieci i jakoś często mi się jej słowa po głowie kołaczą. Że wszystko można sobie upiększyć, za pomocą oprogramowań pokazać siebie jak się chce. Można świat podkręcić. Jak my siebie pokazujemy, jak postrzegamy, że wszystko takie wyniuniane …no mucha nie siada. A ja tak nie chcę. I jak tak spojrzeć na to z boku to jeśli dzisiaj życie tu i teraz i życie w sieci to ta sama rzeczywistość to…pół życia to ściema. Naprawdę tęsknimy nie do sushi, ale do prostego obiadu z jajkiem sadzonym i kefirem. Nie do pięknych marmurowych blatów na kuchennej wyspie, ale do zwykłego spotkania w małej blokowej kuchni wieczorem, gdzie każdy siada na ryćkach* i opowiada dzień. Nie do mebli Chesterfield ale do wygodnej kanapy, może poplamionej sokiem czy czekoladą, na którą wciśnie się cała rodzina z dziećmi i obejrzy wspólnie kino familijne. Nie do zorganizowanego w terminarzem dnia, ale do czasu spędzonego razem na prozaicznych czynnościach. Nie chcę przyjęć w pałacach, ale chętnie zapraszam znajomych do domu i podaję im kawę i ciasto moje nieidealne. Prostego życia mi się chce.

Mam kilka ulubionych blogerek. Jedna z nich pisze książki, ma własne wydawnictwo, robi filmy, blogosfera ją już zna a świat literacki się przed nią mocno otwiera, i wiecie, że ona za chwilę będzie hodować kury??? Jak mi się to podoba! Takie wypięcie się na ten sztuczny obrazek, że Pani-Pisarka-Wydawniczka z binoklem na oku i paznokciem zawsze nienagannym. Ona będzie za chwilę późnym popołudniem zbierać z dziećmi jajka i sypać ziarno. Dla mnie bomba! Inna jeździ wozem z koniem po wsi i przejażdżki koleżankom organizuje, nalewkę robi, drożdżowca ukręci raz-dwa i kaczki jej się wykluwają non-stop, a kalosze są często główną częścią jej garderoby.  I szczęśliwi jacy! Żebyście mnie dobrze zrozumieli – mi nie chodzi o to, że teraz mamy wracać do dziejów prastarych i żyć jak żyły nasze babki i konie zaprzęgać, żeby osiągnąć szczęście. Idzie o to, że się gdzieś świat chyba zapędził, za bardzo się w nim kolorujemy…A proste życie jest na pewno trudniejsze od wstawiania zdjęć na instagrama, ale jest też dużo głębsze i lepsze, po prostu. Nie nadyma się i nie puszy. Jest pranie i obiad, siedzenie murem przy gorączkującym dziecku, są plamy na bluzce, i popsuty ziemniak we wiaderku w szafce pod zlewem. Jest koszenie trawy, kawa (zwykła z fusami, taka zalana tylko…niby po turecku) przed domem, rozbite kolano i solidna kłótnia z mężem…(Przemuś, no tak mi się akurat napisało, że z mężem). Jest czas na nic-nie-robienie na dywanie z dzieckiem i na grę w 5 Sekund, jest czas na dobrze zrobioną robotę przez osiem godzin w pracy. Jest łazienka do sprzątnięcia, i dziura w podłodze bo mały upuścił młotek. Jest życie zwykłe, proste. Trudne. Wybieram je.

Sylwia

*małe krzesełko na mega-krótkich nóżkach, przez co niskie jak cholera, a na dodatek zwykle jednak bez oparcia

Przyzwyczaić się...

Człowiek to się tak jakby do życia przyzwyczaja. Że ono jest. Przyjmuje to za fakt, pewnik jak nic...tak jakby się to nam należało. Że do sklepu się idzie, za przedszkole leci zapłacić, do fryzjera włos ściąć. Że obiad się robi, miski pomyje, z dzieckiem zagra w grę. Że zaraz mąż z pracy przyjedzie, że na angielski się syna podwozi i telefon doładowuje, że się na działkę rowerem pojedzie, kupi paliwo do kosiarki. Tak się siedzi w tym wszystkim, a to życie też po prostu jest. Czasem coś jednak tąpnie nie tak, frank poszybuje w górę i przez to kredyt przygniecie, choroba się może pojawi swoja czy dziecka, albo się straci bliskiego przyjaciela...I wtedy te myśli człowiek już ma inne. Dzisiaj widziałam w TV reportaż o dziewczynie - stewardessie, która w wyniku wypadku samochodowego porusza się teraz wyłącznie na wózku. Rehabilitacje, ćwiczenia, motywowanie, szukanie możliwości otwarcia kolejnych drzwi, żeby coś drgnęło. A wcześniej latała...po całym świecie. I tak mi się to dzisiaj po głowie kołacze...o to przyzwyczajenie do życia mi chodzi. Że czasem takimi jesteśmy pępkami świata, cwani tacy w tym życiu, że nas to wszystko nie dotyczy, że ominie może, nie spotka. Tak trwonimy czasem te proste chwile i jeszcze jęczymy, nawet gdy jest dobrze. Samej zdarza mi się, że tak robię, ale bardzo siebie wtedy nie lubię...bardzo. A potem nagle zdarzy się, że trzeba się szybko przebrać i wejść w inne buty, inaczej zacząć żyć, być w innej rzeczywistości. I to czasem jest taka rewolucja...Wtedy wiemy, że nic nam się nie należy. Zdarzyło mi się kiedyś tak, że musiałam spędzić Dzień Matki w szpitalu. Ze swoim dzieckiem. Tam się żadna z pozostałych mam nie spodziewała, że jej życie tąpnie właśnie w tym nieprzewidzianym kierunku, że tak się wszystko zmieni, trzeba będzie się odnaleźć, na nowo zorganizować bo choroba, praca, rodzina. A wtedy człowiek najbardziej tęskni do tej rutyny, do zwykłego dnia, już żadnych wakacji w Portugalii ani na Rodos nie chce. Chce się znowu tego uczucia, że życie przecież jest, że czeka, chce się herbaty z własnego kubka i żeby się okazało, że ta góra prasowania znowu na nas czeka. Ba! Ona nas nawet cieszy! Tak się wtedy chce rozmowy ze sklepową choć wcześniej nie dało rady kobiety zdzierżyć, chce się kanapki z ukrojonego krzywo chleba i spotkania ze znajomymi i żeby było jak dawniej...Serialu w telewizji, tego hałasu jak dziecko wrzeszczy i tych klocków wszędzie. Chce się własnego sernika i kąpieli w wannie, choć mała trochę...Wszystkiego się chce i żeby nic się nie zmieniło, żeby móc się znowu...przyzwyczaić do zwykłego, prostego życia. Ale to widać wtedy jak coś tąpnie właśnie...

Pozdrawiam majówkowo!

Wasza Z.

Ps. W przedostatnim wpisie opisałam mój post facebook'owy. On w zasadzie wciąż trwa, bywam tam sporadycznie, nie publikuję. Obecnie trwają tam foto-pokazy i wyścigi kto lepiej i bardziej egzotycznie spędza majowy długi weekend, komentarzy nie ma końca. A ja tak nie chcę i wymykam się min. do tej przestrzeni blogowej tutaj:) 

Jeśli by była...

Dokładnie dzisiaj moja mama skończyłaby 70 lat. Jeśli by była. Ja bym jej wtedy tort upiekła, jakiego świat nie widział i byłby fajer na sto-dwa!!! I goście i kwiaty i życzenia ze stron wielu. Pewnie by był w domu gwar i ktoś by wychodził na papierosa, potem by wracał, a inni znowu by wychodzili i tak te drzwi w te i wewte by się otwierały i zamykały. I te talerze z plackami i zakąskami bym przestawiała, bo to raz coś na ciepło, raz na zimno bym serwowała. Może nawet tańce by ruszyły. O jakie to by mogły być walce i tanga, wszyscy by pewnie ze śmiechu się kładli. Potem by była chwila na szampana, korki w suficie, plamy na dywanie i taki toast, że sama bym się wzruszyła. Telefon od rana by dzwonił, ja bym latała z nim, ona by za życzenia dziękowała. Kot by się do niej łasił jakoś tak ckliwiej. Jeśli by była...

Prezenty przeróżne by były. Ciepłe kapcie może by się trafiły, coś z pięknej biżuterii z kamieniem, albo bilet do koncert. Może ktoś by album zdjęć zrobił - taki przekrój tych siedemdziesięciu lat. I byśmy to oglądali z rzutnika i każdy by się na jakimś zdjęciu odnalazł bo to kawał czasu. I ja mała i brat trochę starszy. Dom rodzinny, a potem kolejne. I coś tam z pracy, to zaś z wakacji w Wysocku pod Ostrowem, wyjazd do Paryża z bratem i ten ze mną do Rzymu, Wenecji, Pragi. Ja bym pewnie płakała strasznie, że to wszystko już minęło, ale potem zaś człowiek by się uśmiał, że na zdjęciach taki szczupły i fryzura dziwna. A ona by mówiła, że to wszystko jakby wczoraj. Może by się jej oko zaszkliło. Jeśli  by była...

Ja bym jej w te urodziny powiedziała tyle ciepłych słów, że tak dała radę ze wszystkim, chociaż w sumie życie nie rozpieszczało. Że musiała być dla nas mamą i tatą, że na ludzi wyszliśmy. Piotrek by się jej na kolano wcisł, bajkę przyniósł, wtulił się w ciepłe ramiona. Potem byśmy wspominali minione dzieje. Jak dom na wsi pomagała ojcu stawiać, jak pracę zaczęła, a potem za pierwsza pensję kupiła rower, żeby nim do tej pracy gnać dzień w dzień. Potem jak kawalerkę w miasteczku wydębiła, a potem służbowe dostała i w tym mieszkaniu leciał nam piękny czas. Jak miał być napad na pocztę (serio! tylko ci poczto-terroryści cieńcy byli i wszystko się wydało), jak pokończyliśmy szkoły, studia. Jak wyjeżdżaliśmy i wracaliśmy - ja i brat. A ona zawsze czekała. Takie okienko było na klatce schodowej i ona w tym okienku widziała, że z pociągu wracam. Nim doszłam do mieszkania już obiad był ciepły. Że w sumie to też na miejscu nie wysiedziała, zawsze coś już planowała, że w sumie ten dom, gdzie teraz jesteśmy to też część jej drogi. Może te wszystkie wspominki by trzeba było głośniej opowiadać bo słuch już by był nie taki. Okulary bym jej podała, żeby te zdjęcia dokładnie widziała. Jeśli by była...

Gdyby była mogłabym zapytać, czy do kopytek to pszenną czy ziemniaczaną dodać, bo nigdy nie wiem i dlaczego moje leniwe wychodzą zawsze takie, że można nimi tynki zbijać. Z Piotrkiem by zawsze chętnie została, on by jej śpiewał o opowiadał i Gwiezdnych Wojnach albo o mistrzach Spinjitzu, a ona by ze spokojem słuchała. Jakby trzeba było to by jej kocem nogi okrył, albo herbatę podał. Może byśmy się czasem pospierały jaki kolor tym razem na ściany, a potem i tak by wyszło na jej. Ona by mnie bardziej ciągła na pchli targ, ja ją zaś do Ikei i każda by była zadowolona. I ogród - ogród by planowała, dopieściła, a tak to trochę czasem na odczepne to moje plewienie. Ona by się wściekała, że paprok jestem, że niedokładnie. Jeśli by była.

A może już by wymagała mocno naszej opieki, pomocy we wszystkim i by się złościła, że mamy z nią dodatkowe obowiązki. Mogło by przecież być i tak, życie jest różne. Ale ja bym jej z tych siwych włosów układała fryzurę, smarowała pachnącymi kremami Vichy - ulubione. Do biblioteki też bym musiała może za nią pójść, bo siły nie te - ale ja bym chętnie szła. Jakby trzeba było to bym ją pod pachę prowadziła po ogrodzie, czy na wózku nawet, a ona by mi znów tę niedokładność zarzuciła:) Ale ja bym to przyjęła z uśmiechem. Potem kawę bym zrobiła i tak byśmy patrzyły w ten ogród, jak kiedyś siadałyśmy na schodkach przed domem. Trochę bym jej w uchu podkręciła aparat, żeby śpiew ptaków bardziej słyszała. Jeśli by była.

Ale nie ma jej już z nami. I nie ma nic z tych urodzin opisanych powyżej. Jest cisza, ja nie biegam z tym telefonem od rana, tych tańców, tortów nie ma. Jak umiera mama to jakaś część serca się w człowieku zamyka na stałe. Ale w tym zamknięciu ta mama ciągle jest...i podpowiada czy to pszenną czy ziemniaczaną do kopytek dodać. Dzięki mamo.

Sylwia

Bez Facebooka - dziennik pokładowy. Zapisków część pierwsza.

Jak się tak rozejrzałam po ludziach, po blogach, rozmów posłuchałam to...jest nas więcej. Tych chwilowo odciętych. Wylogowanych. Poza Facebookiem. I jest ich dużo. Ale od początku...

Najpierw, na serio miałam jakieś podenerwowanie. Zwłaszcza, że messanger też poszedł na trochę w odstawkę. Normalnie, taki niepokój, że może ktoś coś będzie chciał, albo zawodowo coś ważnego mnie ominie i co to wtedy będzie. Albo, że wiadomość może jakaś zza granicy pozostanie bez echa z mojej strony i też jakoś lipa będzie. No różne się człowiekowi myśli plączą. Z drugiej strony nie jestem Urubko, że poszłam w górską otchłań bez telefonu i nie ma się jak skontaktować - na chwilę nie ma mnie po prostu pod ręką. I jak jest?

Myśli łatwiej zebrać, skupić się na czymś...na jednym. Planować. Nie mam wiadomości o tych wszystkich małych i dużych sprawach polityki krajowej i tej małej tutaj. Nie wlokę wzrokiem po tych wszystkich komentarzach, zupełnie niepotrzebnie przecież...Głowa mi się jakby wietrzy:) Nie irytują mnie łańcuszki o treściach wszelakich i złote myśli o miłości z kwiatkiem w tle. Naprawdę jest czad. I nawet nie ciągnie żeby tam zajrzeć, czyli wystarczy lekko tydzień z hakiem i ból uwiązania mija. Ulubione przeze mnie treści wyszukuję po prostu wyszukiwarką, znajduję na YouTubie, na blogach i nic mi nie przeszkadza w czerpaniu z tego. Nie pstykam ciągle na fb żeby zaktualizować swoją wiedzę, co tam akurat u kogoś.

Spotkałam ostatnio znajomą i ona też już jest z tych "poza" i sobie chwali:) Było może lekkie zdziwienie, że jak to tak nie lajkować, nie skomentować, nie wrzucić obrazka z dobrej lekcji...No da się. A i może te lekcje nawet lepsze są, przemyślane bardziej...taka mi się teraz myśl wkradła...Blogi ulubione dzisiaj przejrzałam, a tam też kto szuka bogatszych treści to uciekł na trochę z mediów społecznościowych, albo całkiem się odciął. Można przecież tak żyć - taka decyzja. I może to nawet na zdrowie wyjdzie, dzieci dopilnowane i w grę można z nimi zagrać, bo jakby czasu więcej. Nie ma presji chudnięcia z Chodakowską, tylko jest radość, że się dla rodziny syte ciacho upiecze. Tego ciśnienia nie ma. Że wszystko trzeba wiedzieć, zdjęcie wrzucić, bo remont zrobiony albo auto nowe, a to przecież świat musi widzieć... I choć to może przecież nic złego, no niech sobie wrzucą, skomentują, jak chcą, ja sobie chwilowo zafundowałam od tego wolność:)

Na tym zapiski pokładowe zakończono.

Sylwia

Ps. Dodałam zdjęcia - kilka dni temu, w mroźne popołudnie takie niebo zastałam za ogrodem...

O książkach i o fejso-poście:)

Czytam falami. Czasem takie tsunami książkowe mnie dopada, że nie idzie się oderwać - jedna za drugą. I to nie jest tak, że idzie jesień czy zima to się szykuję i robię niedźwiedzie zapasy książkowe. Ja to mam cały czas. Dzięki książce człowiek nigdy nie ma jednego życia... Bywa też czasem tak, że mam dość słów, zdań, stronic. Nie i koniec. Moja praca w dużej mierze składa się jednak z czytania, myślenia nad tym, co ktoś napisał i czasem czuję, że jeszcze książka to już za dużo. Taki przesyt. Mija to jednak i zaczyna się od nowa. Nie wiem jak jest u Was, ale ja w dużej mierze polegam na czymś, co ktoś poleci, mam takie przeczucia, czy coś mi się może spodobać czy to raczej literatura nie dla mnie. Mam problem z wyborem, gdy sama coś chcę sobie sprezentować. Wchodzę do księgarni i koniec - wybór jest prze-o-gro-mny, za duży jak dla mnie. Czytam, owszem, te podsumowania na okładkach, taki jakby klimat chcę złapać, ale nic to. Zwykle wychodzę z niczym. I smutna. Nie tykam science-fiction, kryminałów i fantastyki. Nie mylić z fantasy. Lubię biografie i autobiografie, pamiętniki i dzienniki, dzieje osadzone w realiach wojennych, lubię książki dokumentalne, czasy starej Anglii, trudne miłości i relacje, dwudziestolecie międzywojenne i klimaty dawnych wsi. Lubię, jak tam się gdzieś mieszają arystokrackie wątki...W szkole średniej (wbrew ogólnej niechęci) kochałam Lalkę, Noce i Dnie i Nad Niemnem, potem Wichrowe Wzgórza i Portret Doriana Grey'a... Tak było. Wciąż pochłaniam też spore ilości prasy, czasem w wersjach papierowych (cyk! do torebki), czasem w wersji elektronicznej (ale jakby wrażenia słabsze)...

Kiedyś przeczytałam taką wypowiedź na jednym z blogów, akurat był wpis o czytaniu: Jeśli nie czytam to czuję, że nie mam nic do powiedzenia, powtarzam się. Właśnie. Czytanie te nasze głowy nam otwiera, zabiera gdzieś daleko, wywozi na chwilę z naszego życia. I jak już człowiek z tej podróży wróci to tyle by można opowiedzieć, pospierać się, jeśli ktoś tę podróż inaczej przeżył, wyobraził sobie. Można noce przedyskutować, nabrać innej perspektywy, a czasem się zwyczajnie tęskni, że to już koniec, że tę ostatnią stronę się już przewróciło... 

Zatem - lubię jak ktoś coś poleci. Mam nawet taki notatnik i w nim zapisuję, jak coś mi wyda się godne uwagi. Ma porządną, skórzaną okładkę i nazywa się Czytajnik. Mógłby się jeszcze nazywać Oglądajnik bo tytuły filmów też tam czasem zapisuję, na zasadach jak powyżej:) Potem czytam opinie o nich, kilka słów o bohaterach i zamawiam. Jutro dotrze do mnie taka książko-przesyłka. Długo się kręciłam wokół tematu i zamówiłam Stulecie Winnych (saga - trzy tomy) i Jeździec Miedziany. Już zacieram łapki. Cieszę się tym bardziej, że na nadchodzący od jutra post zdecydowałam o chwilowej (6 tygodniowej) rezygnacji z usług facebook'a. I messanger'a też. To dobry czas żeby się wylogować i oderwać od wszelakich złotych myśli, łańcuszków i wyścigów na ilość polubień dla Jana Pawła II-go. Nie chcę oglądać politycznych memów, mielić polityki i czytać kąsających komentarzy o tym, czy dobrze, że Tomek Mackiewicz wybrał się na Nanga Parbat. Chcę odsapnąć od reklam płatków Nestle, sugerowania mi, jaką sukienkę mam kupić i nie chcę, żeby facebook życzył mi miłego popołudnia. Nie chcę przez chwilę niczego lajkować, ani za bardzo wiedzieć, czy ktoś jest akurat na Malediwach na wczasach, ani nie chcę żeby facebook informował mnie o tym, czy przyleciały bociany. Może dzięki temu sama to zauważę. Taki post sobie zaplanowałam. Będzie ciągnęło - ja wiem, ale niech to będzie próba charakteru. Jak z czekoladą. Jest oczywiście taka grupa profili, która zawsze wnosi coś wartościowego - bez problemu znajdę ich świetne treści na stronach w sieci. Nawet cieszy mnie fakt, że jak ktoś będzie chciał się ze mną skontaktować to wyśle do mnie ten stary wynalazek, jakim jest sms. Albo zadzwoni - co cieszy jeszcze bardziej. Będę natomiast na instagramie (no lubię go jakoś) i na blogu chcę częściej pisać...Tylko, że te książki przyjdą to mogę przepaść:):):):):):)

Tymczasem zachęcam Was bardzo do sięgania po książki, bardzo Was namawiam. Wybór jest tak szeroki, że każdy znajdzie dla siebie jakąś podróż. 

Pozdrawiam Was ciepło. Odezwę się, jak mi idzie fejso-post:)

Wasza Zylwijka

Wczoraj.

Bywa czasem tak, że woda na kawę jakby dłużej się gotuje, w kominku, ni czort, nie chce się rozpalić, a dobra książka kończy się zbyt szybko i człowiek tęskni. No taki akurat dzień. Bywa, że myśli pobiegły o jedną za daleko, znowu nie zabrałam wielorazowej torby na zakupy, nie ma z kim pójść na podwójną porcję lodów. Bywa, że w radiu mądrzą się od rana, że miliona pytań syna nie ogarniam, a dżinsy okazały się za ciasne...Bywa czasem właśnie tak.

Bywa, że człowiek mnie jakiś zainspiruje, a inny rozczaruje. Że złoszczę się, jak się tak wszyscy na wszystkim znają i każdy mądry, a jak o radę poprosisz to ręce rozkładają i nie ma komu rur poskręcać, ogrzewania naprawić, buta zszyć. Bywa czasem, że tyle ma się energii i pomysłów, i wszystko by się chciało, ale potem znów każdy z tych pomysłów głupim się wydaje. Bywa, że pewne rozmowy zostają niedokończone, a jeszcze by się chciało. Bywa czasem, że jest jednostajnie, a potem znów wszystko przyspiesza i co ważne umyka... Bywa czasem właśnie tak.

Bywa, że wyczekane listy już nie przychodzą, a te co doszły ranią do krwi. Albo, że człowiek tak bardzo czeka...na coś. Bywa, że jest radości pod sufit, pieniędzy na szałową sukienkę albo podróż do Niewiadomodokąd, zapału do ogromnych przedsięwzięć, ale bywa też tak, że wszystkiego z powyższych brakuje. Bywa czasem tak, że właściwego słowa znaleźć nie umiem, a tu tłumaczenie akurat robię i ten świat słów mi się wali, że pytań czasem mam więcej niż chętnych do odpowiadania na nie, że chałka drożdżowa nie wyjdzie. Bywa tak czasem.

Ale to wszystko było już... Wczoraj.

Wasza Z.

Kto ma bałagan na biurku...

No głowa pęka od tych wszystkich postanowień w związku z nadchodzącym rokiem. Ta będzie chudła, ta zaczyna fitness jakiś tam wodny, ktoś naukę języka, spacery z kijkami, podróże małe i duże...Ech. Ja Wam powiem, że u mnie to cieńko z tymi postanowieniami w tym roku. Jak kiedyś zrobiłam to może do marca jakoś szło. Te kilogramy jednak nie spadały, starych znajomości nie odnowiłam, książek nie udało się przeczytać w założonej ilości, cukru nie udało się zastąpić ksylitolem, a utrzymanie siebie w nieustającej ekstazie pozytywnego myślenia jako się ulotniło. No klapło to wszystko samo. Za to ten rok rozpoczęłam stanowczym działaniem i ... posprzątałam w torebce!!! No Boziu, jakiego ona dostała życia!!!!!!!!! Mówię Wam, że te wszystkie postanowienia (w teorii) są nicestwem w porównaniu do radości, jaką niesie wnętrze torebki - przejrzyste, poukładane, bez zbędnych rzeczy, od przedawnionych tzw. pasków z pensją (no nie chcielibyście ich widzieć) zaczynając, a na rozgniecionym czekoladowym batoniku kończąc. No nic nie poradzę - tak wygląda prawda, poznajcie mnie i z tej torebkowej strony:)

To nie jest zdjęcie z mojej ręki i to nie jest też moja torebka. Ale jest w moim stylu, taka by wiele o mnie mogła powiedzieć. Ściorana taka, pachnąca prawdziwą skórą, z plamą od atramentu wewnątrz. Bo to w torebce to życie się przecież nosi, swój taki kawałek świata. Ja mam akurat tendencję do powiększania zawartości tego świata o różniste pierdoły i noszę to później:) No taki temperament. Ale dzisiaj w torebce czegoś szukałam i pyk - znalazłam, wszystko jak pod linijkę. Może do marca, co? To samo mam z biurkiem. Od zawsze. To może osobom niewtajemniczonym wyglądać na bałagan, ale ja wiem, gdzie co mam. Uwielbiam wręcz otaczać się papierami, lubię jak książka leży krzywo, ulotka z dobrą pizzą obok. Płyty zwykle jakieś też są, podręczniki, słownik, jakieś prace do sprawdzenia lub polisa ubezpieczeniowa. Nie wiem jak można mieć zawsze tak idealnie wysprzątane biurko, no nie poczyniam nawet wysiłku, żeby takie zapędy zrozumieć. Ja się nawet chyba boję takich ludzi z nieustającym, idealnym porządkiem: biurko, szafa, terminarz badań okresowych, kosz z prasowaniem, półka pod lustrem w łazience i w tychże miejscach wszystko pod linijeczkę - Jezu... Mi się wydaje, że jak jest taki bałagan twórczy to człowiek jakoś żyje jakby z większym rozmachem, z takim może polotem trochę. Nie ogranicza go to uporządkowanie. Mnie bynajmniej nie. Chociaż powiem Wam, że mówią też, że jak w torebce i na biurku tak w głowie i w sercu może nawet - że chaos czy coś. No trudno mi się do tego odnieść, może cosik tam w tym jest. Ale od czasu do czasu człowiek poukłada, ogarnie, selekcję zrobi to znowu na jakiś czas żyje w pewnym uporządkowaniu. Wszystko jest wtedy w torebce i w życiu przejrzyste, takie wyniuniane, no mucha nie siada. Do marca.

Z pozdrowianiami

Zylwijka:) i jej torebka.