Żeby...

Czasem wsiadam do samochodu i odpalam muzykę na cały hajc. Na cały. Zależy co tam jest w odtwarzaczu, ale daję sobie wtedy tak dźwiękowo popalić, że nie słyszę silnika. Wydaje się, że to auto od tej muzyki jedzie. Bywa, że mam takie natężenie wszystkiego, spraw wielu - lżejszych-cięższych, myśli, rozważań, pytań, że to zagłuszenie na te 10-15 minut wydaje się być jedynym rozsądnym ratunkiem. Jedynym. Inaczej bym chyba eksplodowała. A tak to chociaż przez chwilę dźwięki dają odpocząć całej reszcie. Teraz za to jest taka cisza, że własne myśli dopiero zdają się dochodzić do głosu. Mały P śpi spokojnie, a duży P pojechał na pasterkę. Myślałam, że usiądę i spiszę tylko, tymczasem ten tekst idzie ciężko... Właśnie głównie o te pytania mi jakoś chodzi - odpowiedzi znaleźć nie mogę. I pytam przecież to tu, to tam, radzę się, ale prostych dróg nie ma. Nie ma. Ten rok należy raczej do trudniejszych. Ale dzisiaj, może wraz z narodzeniem tego Świętego Dziecka przyjdzie jakieś nowe...coś. Coś może drgnie, przyniesie spokój. Wierzcie, że kto wrażliwszy to się tak czasem umęczy, udręczy sam ze sobą... Pytań ma za dużo, a odpowiedzi jak na lekarstwo, albo wcale nawet. Czasem lepiej być prostym człowiekiem.

W nadchodzącym nowym czasie chciałabym, żeby mi się zawsze chciało...żeby tak nie sparcieć jako człowiek, żebym zawsze chciała biec dalej. I szukać. Żeby tak nie spłycieć w tym wszystkim, i żeby zawsze wzruszała mnie krzywda innych, i żeby mnie niesprawiedliwość mierziła, a lenistwo swoje i innych wkurwiało, bo lepszego słowa nie znajdę...Żeby żyć pełną gębą, dostrzegać, że jestem w dobrym miejscu i z właściwymi ludźmi. I żebym tych mądrych spotykała, bo głupców to nie brakuje. Żeby moje serce zawsze waliło z odpowiednio brzmiącym tąpnieciem, żeby nie dać się, ale iść swoją ścieżką. Żeby się nie bać - inspirować i dać się zainspirować. Żeby tak prowadzić swoje dziecko, żeby był pracowity i pewny siebie, ale nie cwany. Żeby dostrzegać rozmaite zbiegi okoliczności, dobrze je rozszyfrowywać, i żeby mieć wokół siebie szczerych ludzi, nawet jeśli czasem starcie z nimi grozi solidną awanturą. I żeby mi się zawsze chciało drążyć sprawy do końca, żeby nie odpuszczać...Żeby dać się czasem poprowadzić.

Kolejna uroczysta kolacja wigilijna za nami. To naprawdę wielkie szczęście spędzać święta w domu, nakryć się swoją kołdrą, we własnym łóżku, z herbatą w ulubionym kubku. Ja zawsze w święta gdzieś upuszczę łezkę. Zawsze. Myślę o dzieciach w szpitalach i ich rodzicach, o tym jak szurają kapciami po korytarzach niepewni wyników badań, myślę o bliskich, którzy są daleko, a mimo to życzenia od nich w tym roku nie dotarły. Myślę o samotnych, chorych, opuszczonych, myślę o dzieciach w domach dziecka, myślę o duchownych, którzy dźwigają może jeszcze ciężary niełatwych spowiedzi, myślę o ludziach, którzy swoją postawą, pracowitością, sumiennością i oddaniem mnie zawstydzają. I myślę o tych, którym można już tylko zapalić świeczkę, ogarnąć ciepłym wspomnieniem. I cieszę się niezmiernie ze wspólnego czasu z moimi chłopakami - dwie niewyobrażalne miłości mojego życia. Jakie to szczęście móc kogoś tak kochać...

W ten cichy, magiczny wieczór przesyłam Wam wszystkim ciepłe pozdrowienia. Życzę zdrowia i miłości.

Wasza Sylwia.

To nie jest PSTRYK.

To nie jest tak, że pstryk i siada się do takiego bloga, że słowa się napiszą za nas, że te myśli damy radę ot tak przelać. To nie jest też tak, że się siada i czyta te czyjeś napisane słowa. Bo to przecież za tymi słowami stoi czyjeś życie, czyjś akurat dzień, może taki, w którym wszystko spieprzyło się od rana. Może jakiś akurat szczęśliwy, albo taki, po którym człowiek jest umordowany niemiłosiernie, sponiewierany. Albo wycieczkę rodzinną ktoś opisuje, mniej lub bardziej udaną, rozmowy z przyjaciółmi podsumuje, przepisem będzie chciał się podzielić. Albo swój stan ducha ktoś wspomni, że lepszy, czy gorszy, albo, że akurat szuka jeszcze tej swojej drogi. Albo, że znalazł. O tym wszystkim czytający też musi wiedzieć, pamiętać. I wtedy taki wpis brzmi jakoś inaczej, pełniej, może ktoś dłużej pomyśli, swoją refleksję napisze, albo i może przeleci to tylko, jak za przesunięciem palca po ekranie. Tego nie wiem.

Mi ostatnio jakby ciężej myśli zebrać. No taki akurat mam trudniejszy czas. A przecież często, wydaje się, mam gotowy, ułożony w głowie tekst. Gdzieś to później mi uleci, wiatr to wszystko mi rozwieje i koniec. Po ptokach. Ale wiedzcie, że ja tu myślę o Was, czy kto tu zajrzy czasem, pomyśli, że coś wpisów dawno nie ma. Albo ucieszy się, że coś się ukazało. Nieraz sobie myślę jakby to było tak pisać naprawdę, umieć absolutnie całe swoje ja utkać w tekst. Nie, że tam zaraz pisarka wielka czy coś, ale tak siedzieć w pisaniu naprawdę, solidnie ważyć słowa, i pisać tak, żeby serca poruszać.

Kiedyś powiedziałam znajomemu, że czasem to bym to wszystko rzuciła w cholerę i pojechała w Bieszczady. Książkę bym wtedy pisała. Codziennie. I chociaż nie wiem jak ja bym tam w tych górach żyła bo to zaś śniegu by tam napadało po pachy, do maja by leżał, a ja przecież odśnieżarki nie umiem obsłużyć. Jak ja bym tam gdzieś w głębokiej głuszy po chleb maszerowała do wsi, a coś by jeść trzeba było. No jak by to było? Może by sąsiad czasem jakiś zajrzał, ale to znowu by mnie wkurzył, że mi pisanie przerwał i zaś nerwy bo tu ten sąsiad, tu ten cholerny śnieg...

Śledzę taki program w TV, gdzie pokazują ludzi, którzy wyjechali z miast i siedzą teraz na wsi. Niektórzy to wszystko tak na serio - kury, jajka, koń. Inni znowu bawią się w wieś, ale jednak trochę po miastowemu - domek, ogród, eko-herbatki od babki-zielarki z sąsiedztwa. Też fajnie. Ale zawsze, absolutnie zawsze zazdroszczę tym ludziom odwagi, że taki krok podjęli, że tak rach-ciach i życie zmienione o wiadomo ile stopni. Te posady dyrektorskie zostawiają, korporacje, pieniądze. Zawsze mówię do mojego ukochanego: patrz, jacy ludzie, jacy oni są wolni...Chcą to kury nakarmią o piątej rano, albo o ósmej i kto im co zrobi...Albo psa wezmą na spacer, a jak nie to puszczą i poleci sam. Chcą więcej popracować to zakasują rękawy, a jak mniej to mogą kawy wypić trzy i dopiero się zebrać. Wolni. A my ciągle pędzimy. Ja i mój P. Bez ustanku. Ostatnio jakby jeszcze bardziej, szybciej. A przecież ani ja, ani P. tego nie wybraliśmy z własnej woli, to życie nas tak goni...Ja gdzieś te trybiki przykręcam, zwalniam koło napędowe, ale nic to.

Został tydzień do Świąt. Uwierzcie, że otworzyłam komputer i towarzyszyło mi to samo uczucie, kiedy robiłam wpis przed świętami zeszłego roku. Ze-szłe-go! Jakby wczoraj. I jestem przerażona, bo może jak ja się już tak zmarszczę i ze starości wysuszę, jak już będę żyć tylko wspomnieniami to ten sam dreszcz przejdzie mi po plecach - że to wszystko było jakby wczoraj...Życie całe. Że to tak przeleci, przewieje, już było... I dlatego świadomie hamuję, bym chciała wycisnąć z każdej chwili, rozmowy, spotkania ile wlezie, ile się da. I pisać, pisać częściej, jakoś tak pełniej żyć, już pal licho te Bieszczady...

Wasza Z.

Czasem czas jednak nie pędzi...czasem.

Gdy wyglądam przez okno, on tam jest. Może ma chwilę do emerytury. Zamiata liście, z nikim nie rozmawia. Robi swoją robotę, nie marudzi też. Jak ostatnio przez to okno zajrzałam, to też zamiatał, ale zawartością łopaty było babie lato. Dmuchawę miał do tego dziadostwa - do nosa to włazi, za koszulkę, no wszędzie. A dzisiaj liście. Jesień, bracie, w pełni. I może tylko dzięki temu widać, że czas płynie. A widok przecież ten sam. Czas jakby się jakoś zatrzymał. Tu nikt się nie spieszy, tylko cierpliwie czeka. Na kawę kolejną, na rozmowę, na...coś. Ja czasem tak marnuję czas. Prześlizgnę się tak nieraz przez dzień, nic w zasadzie nie zrobię, do pracy pójdę, po angielsku pogadam, do wydawnictwa zadzwonię, zakupy zrobię, komputer odpalę-zgaszę. A jakoś padam potem ze zmęczenia. Często mam poczucie jakiegoś zmarnowania, jakby się worek energii wyrzuciło, zdmuchnęło jakoś tak. Potem myślę, że jeszcze to czeka, jeszcze tamto. Babskie gadanie. Z ukochanym nie rzadko o tym rozmawiamy. On mówi: no taki charakter jesteś, wszystko naraz byś chciała robić i wszędzie być. Rację ma - ja wiem. 

Często myślę, że mogłabym, że bym nawet bardzo chciała robić to i tamto. I jeszcze potem to, a potem jeszcze tamto. Tyle tych to-tamto można by wyliczyć. Taki niespokojny duch. A potem właśnie wieczorem, jak podsumuję wtorek, czy piątek to mam wyrzuty, że w sumie to przeleciał po prostu dzień wzorcowo. Muśnięty tylko. Ale poznałam też miejsca, gdzie nikt czasu nie marnuje. Gdzie wyciska się z każdej godziny ile się da. Tacy z energią, co chcą podziałać, pomóc, coś swojego wnieść do świata i ludzi zawsze się jakoś znajdą - odnajdą siebie nawzajem. A potem to już tylko wióry lecą, piękne rzeczy się dzieją. I jak to widzę to śmieszy mnie potem taka zwykła ludzka zajadłość, podejrzliwość i plotkarstwo. Bo wiem, że gdyby to tak przekuć w robotę konkretną dla drugiego człowieka to można by przegonić wiele chmur nad czyimś życiem. To proste nie? 

Ale tłumów nie ma. Dzisiaj wiem, że jedno dziękuję, uśmiech, popchnięta do przodu sprawa, ważna dla kogoś - i już jest radość. Chce się więcej. Poznałam ludzi, którzy tak żyją - pełnią życia dla drugiego człowieka. A potem te życia, małe-większe są...lepsze, przez chwilę może chociaż. Tu się można wiele nauczyć. Poznałam ludzi, którzy robią rzeczy dla innych niemożliwe do zrobienia. Żyją tym. Całe ich serducha są w tym, czym się zajmują. A innym to nawet przez myśl nie przejdzie, że można tak po prostu chcieć żyć - dla innych. I uśmiechać się nawet i jeszcze kasy za to nie brać. Wystarczy tylko znaleźć tych ludzi, tych właściwych a potem to już idzie. Znajdą się - są wszędzie. Może nie ja mam tylko czasem to poczucie ślizgnięcia się przez dzień.

Jutro wyjrzę przez to okno i on tam będzie zamiatał. I może wyglądać to tak, że nic się nie zmienia, a przecież z każdym dniem wszystko idzie do przodu. Każdego dnia niektórzy wyciskają maks z każdej godziny. Ci, którzy zamiast politykować, gardzić, znawcować tłoczą energię w dobroć. To proste, nie?

Wasza Z.

List do B.

Szanowny Panie B,

Ja nigdy do Pana nie pisałam, a jesteśmy już sąsiadami tyle lat. Czasem Pan wyjeżdżał na długo, w ogóle do mnie nie zaglądał. Czasem był Pan blisko, za ścianą...no jak to w życiu. Czasem mnie te Pańskie hałasy i pretensje, te ciągłe próby naprawiania wszystkiego i wszystkich, te przypominania  jak mam żyć wkurzały tak, że marzyłam o tym, żeby Pan się wreszcie wyprowadził. A Pan ciągle tu wraca do tej kamienicy, ciągle ze mną tu sąsiaduje...Często prosiłam, żeby Pan mi załatwił to czy tamto, po drodze, a Pan nie i nie. Potem zaś sam z siebie Pan pomógł choć ja wcale nie prosiłam i ja się wtedy cieszyłam jak wariatka. Szkoda, że Pan za bardzo nie chce nikogo przyzwyczaić do tego, że tak spełnia te wszystkie życzenia i prośby. Widocznie Pan wie lepiej. Taki dla niektórych dziwak z Pana, ale ja Pana lubię. Ostatnio jakby bardziej. Jak wiem, że Pan się tam snuje za ścianą w swoich kapciach to lepiej się czuję z tą myślą.

Teraz widzę, że ręce się Panu trzęsą, bo to już tyle lat Pan tu jest. Kiedyś pomyślałam, że co Pan tam może wiedzieć, inni tak samo mądrzy się wydają, też w księgach ich mądrości ktoś pospisywał. A ta Pana księga też jest pokaźna, dla wielu za ciężka, może i dla mnie też jakaś taka niewygodna. Ale mam ją w domu, powiem Panu, że czasem zerknę, co Pan tam radzi. Chociaż powiem, że pogadać też lubię, no taki temperament... Ostatnio widzę, że jakby częściej się może spotykamy, o na spacerze, czy jak rowerem jadę to Pan tam nagle się pojawia. I uśmiechnięty nawet. I wtedy myślę, że Pan to nie pozwala o sobie zapomnieć. Że może wielu nie chce mieć takiego sąsiada wszędobylskiego.

Lubię jak Pan zajrzy do nas i kolacje razem zjemy, albo jak Pan coś podpowie, jak życiem pokierować, bo się czasem rozjeżdża to wszystko. A Pan już tyle widział, tyle przeżył, że może coś zaradzi. Bo to i wojnę Pan zobaczył, i syna Panu zabili, i tyle narodzin i chorób i szczęścia widział, pomagał Pan przecież...To i ja sobie czasem myślę, że warto posłuchać. A czasem myślę, że co to też Pan tam wie, że życie już dzisiaj inne, i ludzie inni, że już mało kto się na Pańskie słowa powołuje, że te wszystkie Pańskie kamienice też w końcu Panu sprzedają i co to z tego. A zaraz potem sobie myślę, że wiem, że bez Pana tutaj obok to już życie jest inne, wiem bo sprawdziłam jak Pan na dłuższy urlop pojechał.

Wie Pan, ostatnio bywam w miejscach różnych, obijam się o ludzi różnorakich, co to życie mają trudne, ciężko im, a niektórzy z nich dopiero swoje życie zaczęli. A tu już pod górkę, ale Pan już to widział, prawda? No i co Pan powie? Już Pan jest stary, to znaczy, że to Pana nie dziwi? Pan już nie ma siły pomóc? Oj nerwy mam teraz, ale wiem, że Pan tam swoje rozwiązanie na to wszystko ma. Panie B, niech się Pan nie gniewa, że ja tak bezpośrednio się do Pana zwracam, ja nie chcę Pana urazić, ale niech Pan coś na to odpowie. Lubię jak Pan mówi.

Szanowny Panie B, sąsiedzie od lat, z drobnymi przerwami, niech Pan się już nie wyprowadza. Ja zniosę nawet to, że tak podgłaśnia Pan telewizor, i że czajnik długo u Pana piszczy jak Pan może przyśnie w fotelu, a tu woda wrze. Ja lubię chodzić z Panem pod pachę, a i mój syn Pana potrzebuje. Takiego dodatkowego, dobrego dziadka. Pan go kojarzy, prawda? On co wieczór Pana wspomina, że Pan to, że tamto. A Pan przecież może mu wiele zaoferować, pokazać, i on już będzie wiedział, że taki sąsiad co idzie za nim krok w krok to skarb. Bywamy wśród dzieci, co Pana też znają, bo my Pana zawsze ze sobą w myślach zabieramy. A ostatnio widziałam, że pewna lekarka, młoda taka, niejeden myśli, że co ona tam jeszcze wie...zajrzała do Pana. Z torbami do pracy leciała, ale chyba się Pan ucieszył, że o Panu jeszcze pomyślała i jabłek może przyniosła? Taki sąsiad jest potrzebny, Panie B. niech Pan już nie wyjeżdża. Ja tę Pańską książkę bardziej może przestudiuję, to pogadamy przy herbacie, co Pan myśli? U nas też dla Pana zawsze drzwi otwarte, choć my często zalatani jesteśmy. Ale niech Pan o sobie przypomina, w ścianę wystarczy zapukać.

Panie B, kończę ten mój list, choć tyle jeszcze chciałoby się napisać. Ja mam prośbę, jak listonosz ten list Panu dostarczy to niech Pan powoli czyta te słowa. Pan jest naszym sąsiadem, dobrym duchem naszego życia. Niech Pan już nie jeździ do sanatorium, tam długo trzymają, niech Pan zawsze jeździ z nami. Z Panem zawsze jest milej, łatwiej i bezpieczniej. A jak trzeba to niech nam Pan prawdę zawsze powie, palcem może pogrozi, jak trzeba to pomoże, to ja już to będę mieć na uwadze. O, słyszę czajnik za ścianą, przysnął Pan pewnie...

Ślę ciepłe pozdrowienia.

Z.

No jak czasem coś przeczytam to koniec...

Ja się czasem natknę na jakiś tekst, albo zdania tylko dwa, czy słowa może tylko pojedyncze, że to się tak potem kołacze miesiącami. Tak, jak się rano radio na przykład włączy i potem cały dzień nuci te dźwięki...a one czasem są takie beznadziejne. Mam tak czasem ze słowem. To tak jak się pamięta szorstkie rozmowy albo kłótnie...i jak ktoś tak podjedzie słowem jakby pod paznokieć. Pamięta się.

W zeszłym roku pojechaliśmy do Sztutowa nad morze. Wyszłam wieczorem na taras bo nie dało się wysiedzieć w domku, na dworze zaś chłód jak cholera. I ta opadająca na włosy słona wilgoć. Przejrzałam wtedy sieć, zajrzałam na ulubione blogi i trafiłam na nowy wpis. Czasem ktoś ujmie moje myśli w słowa lepiej niż sama bym to zrobiła. Miażdżąco lepiej. A może po prostu autorka jest bardziej odważna, a ja tylko po kątach myśli takie odganiam. Przy całym moim uwielbieniu do pisania, kombinowania z tekstem, słowem, jego pięknem i przebiegliwością, przezornością - lepiej bym swoich myśli nie ujęła...Tekst pochodzi z bloga www.juliarozumek.pl.  TuTaj drzwi do jej bloga

Zostawiam Was z tym.

Czy on czy Ja

• odmierzałam długość tych sznureczków i ucinałam. potem
  zawijałam do tych zakładek
  książkowych.
  była 23-cia. Leciał na Kulturze fajny film. Czasami na niego
  zerkałam.
  Za stołem przy komputerze siedział On. Jak zwykle obok ta
  łapka na muchy, bo On na te
  muchy poluje
  nieustannie..
  i naraz mówię do Niego..
  – popatrz, czas tak szybko płynie. za chwilę Ktoś z nas
  zostanie sam. 
  – taka kolej rzeczy Puszku, to będzie straszne..
  potem cisza..
  a ja już w tych myślach zostałam..
  bo choć człowiek na starość się zrzędliwy robi, wady tak
  mocno się potęgują i te pary już
  wiekowe co rusz w  
  sprzeczki wchodzą.. to przecież człowiek się od siebie
  uzależnia. i choć złości go u
  drugiego, że butów do
  szafki nie schował, że cukierniczki nie zamknął i ciasta nie
  przykrył, to żyć samemu już się
  nie będzie dało.
  nie będzie się chciało.
  przecież przeżyć z kimś całe życie. słyszeć jak do domu
  wchodzi, sandały ściąga, ręce
  myje, kawę robi,
  szlauch po podwórku ciągnie..
  i przecież jak to wtedy.. 
  gdy już wiekowa tu wejdę i Jego nie będzie. jak ja piec
  włączę i czy zapamiętam ten dzień
  w którym śmieci
  wywożą..
  usiądę nadal na swoim krzesełku, by ten z widokiem na
  okno zostawić Jemu. choć Jego
  tam nie będzie.
  będę łyżką przekładać twaróg z rzodkiewką na swój talerzyk
  i nie będę miała już Komu
  powiedzieć – nie jedz
  ze wspólnej miski, przełóż sobie. 
  nigdy tych drzwi nie otworzy. ani w nocy, ani po weekendzie.
  pogaszę wszystkie światła wieczorem. po schodach na górę
  wolno wejdę. położę w łóżku.
  a obok już nikogo
   nie będzie. i czy wtedy zasnę.. nie wiem. kręcić się będę
  albo płakać w głos… a może
  cicho, bo starość nas
  na to przygotuje. na taki dzień.. gdy z pogrzebu człowiek
  wróci. sam. do tego domu wróci
  sam. drzwi zamknie
  a tych drzwi On już nie otworzy.. ani chwilę po Tobie ani
  później, w wieczornej porze..
  i tak naprawdę nic się już nie będzie chciało i nic sensu nie
  będzie miało. w tym domu
  pełnym pustki i ciszy.
  bez Niego, co już wtedy będzie o lasce chodził po tych
  wszystkich upadkach crossowych.
  tylko ta laska zostanie gdzieś w kącie. może tam, przy
  drzwiach, koło tej szafki na buty.
  tak oparta jakby
  zaraz miał po nią wrócić..
  a On już po nią nigdy nie wróci…

  a może to będzie tak, że ja po sobie tę laskę w kącie
  zostawię.
  może On z tego pogrzebu wróci. usiądzie na tym krześle
  naprzeciwko okna i z miski na
  talerzyk sobie twaróg
  przełoży.. tak jakbym tam nadal siedziała i o to marudziła.
  zaśnie na pewno na fotelu przed telewizorem i nie będzie
  czuł potrzeby by do sypialni iść.
  samemu na tę pustą górę.
  i czy dzieci przyjadą Mu coś pomóc.. Czy Tosia pranie Mu
  posegreguje, czy fasolkę jego
  ulubioną zrobi i w
  słoikach zagotuje. Muszę Ją tej fasolki nauczyć gdy dorośnie.
  nie będzie się już złościł, że światło zostawiam zapalone, że
  te wszystkie ważne papiery i
  rachunki Mu co
  rusz sprzątam i nie może przeze mnie znaleźć..
  a może wtedy właśnie będzie zostawiał to światło zapalone,
  tak jakbym nadal była..
  czy w tym domu pustym się nauczy żyć..
  i jak po stypie opowie mi jak było?
  pewnie jak wróci to będzie chciał mi opowiedzieć, bo
  zapomni, że mnie już nie ma.
  a czy te kwiatki będzie pamiętał podlać, czy uschną całkiem..

  czy będziemy do siebie mówić w głos gdy już Któregoś z
  nas nie będzie..
  w ten pusty dom.. opowiadać sobie dzień, albo co u dzieci..
  te drewniane ściany będą wszystkie słowa spijać..
  dziecięcy gwar, młodzież, spokój, poważne rozmowy…
  pod koniec jedną samotną duszę, która spać do pustego
  łóżka pójdzie..

  wyłączyłam telewizor, postawiłam koszyczek z zakładkami
  na stół i zza monitora pokazałam mu ułożone z
  dłoni serce..

  dziś nasze drzwi otwierane i zamykane są milion razy. dzieci
  trzaskają, nie mogą domknąć
  tymi małymi
  łapkami, zostawiają na oścież otwarte i te muchy lecą.. No
  różnie.

  a wieczorem te drzwi otworzy On. ja tu będę. i położymy się
  razem spać.

CISZA jak ta i o słowach z drugiej strony kratki...

Czy może wtedy, kiedy już będę taka całkiem stara i sucha prawie...czy moje ręce chętniej się skleją i zwrócą ku górze? Czy jak już słyszeć prawie nie będę to wciąż usłyszę to, co dla człowieka jest najważniejsze? Czy jak już zęby wszystkie wypadną to zdołam zawołać jeszcze wyraźnie, halo Boże czy jesteś, gdzie jesteś? I właściwie po co nam to wszystko?

Lubię ten dzień-dwa przed Wielkanocą. Czas totalnej, duchowej ciszy, pytań i odpowiedzi, krzątania ale i mentalnego odpoczynku. To trochę jakby odetchnąć pełną piersią i powiedzieć: Tak, potrzeba mi ciszy jak nigdy wcześniej. Mówią, że wtedy rodzą się najpełniejsze myśli, pomysły, wiele się może poukładać, też w tym boskim sensie. Żeby było jasne...ja nigdy nie byłam bardzo kościółkowa - nigdy. Dla mnie życie z Bogiem u boku to nie siedzenie w kościele, bo przyjęło się, że tak trzeba. I ciągle mam gdzieś właśnie takie przekonanie. Znam mnóstwo ludzi, którzy wszystko zawierzają Najwyższemu, a nie ma nich za grosz ślepego dreptania ścieżek do kościoła w sensie pewnej instytucji. Znam takich, którzy są w kościele codziennie, a potem jadą po wszystkich, kłamią i są nieszczerzy. Nie chcę tak.

Lubię, jak mnie ktoś tak czasem szturchnie myślą, albo zmiażdży tak, że opada mi szczęka. Albo zaskoczy w tym duchowym sensie. Potem się to wszystko tak wwierca jakoś i nie ma siły - nie zostaje obojętne. Właściwie wciąż szukam takich ludzi, przewodników, odważnych i bezkompromisowych. Są. W przeciwnym razie może dawno bym się odwróciła od wszelkich przejawów jakiegokolwiek duchowego bytu... Ale ciągle jeszcze ufam, że coś jest na rzeczy, że może jednak nie sami o wszystkim decydujemy...może. Po moim ogromnym buncie, całkowitym odwrocie w ferworze wielu nieprzetrawionych pretensji jestem jakby spowrotem w Kościele. Z pewną dozą zadziwiającej niepewności stoję dopiero w progu. I to jest inne niż było kiedyś, kruche bardzo jakieś takie...łatwo to spieprzyć.

Kilka dni temu jeden z duchownych mnie pozamiatał. W konfesjonale. Sprawił, że może nawet stoję znowu nie we wspomnianym progu, ale przed nim. Na dzisiejsze, wielkopiątkowe uroczystości nie pojechałam. Ukochany pojechał, przywiózł kilka dobrych słów. Myślę, że jak można w chwili, gdy 190 miast w tym kraju organizuje masowe spowiedzi, żeby zaprosić jak najwięcej ludzi do wspólnego świętowania Wielkiej Nocy powiedzieć komuś, że właściwie w sensie religijnym to dupiato żyje? I że jak ja nie zawsze idę do kościoła w niedzielę to szkoda mojego czasu i - uwaga - zdzierania butów, żeby tu do spowiedzi przychodzić...skoro sobie chcę żyć po swojemu. A mi się właśnie wydawało, że jestem bliżej niż kiedykolwiek wcześniej. DING!!!! Ja mam zawsze odpowiedź w rękawie, ale tym razem lipa...bez słowa zostałam. Tacy duchowni mocno dają odczuć, kto jest jednak w Kościele najważniejszy, taki bez skazy. Przeszło mi przez myśl, że może po prostu trafiłam na dziada...ale jeśli jest takich w skali kraju kilkadziesiąt, albo kilkuset??? A przez ich konfesjonał przejdą dziesiątki spowiadających się to może to dać conajmniej kilkusetosobowy ubytek w całej wspólnocie. I szkoda.

Zostaję ze swoją przepychanką myśli. Jutro zaczyna się dobry, ważny czas. Przesyłam moc uścisków i życzę spokoju, radości i wiele ciepła ze spotkań w mniejszych, czy większych gronach. Niech będzie głośno od śmiechu i ciepło od miłości najbliższych. Acha i szukajcie mądrych duchownych, wierzcie mi, że są.

Ze świątecznym Alleluja,

Wasza Z.

PROSTO.

Czasem trudno mi przebić się przez ogrom treści, jakie napotykam wokół siebie. Wszystkiego jest mnóstwo. Dla mnie za duży wybór to jest koszmar. W księgarniach - dramat - nic wybrać nie umiem. Czytam tylko coś, co ktoś mi poleci, albo sama się tym zainteresuję. W wieszakach jak buszuję - koszmar - im więcej asortymentu, tym pewniejsze, że i tak nic nie kupię. Dawno przestało sprawiać mi przyjemność przeglądanie ubrań na aukcjach w sieci bo wszystkiego jest, jak dla mnie, za dużo. Taki kłopot z wyborem bo mam wrażenie, że wszystko się przewala, przelewa i nie da się tego udźwignąć... Może ktoś ma podobnie? Przez morze treści sieciowych, blogowych, wpisów fejsbukowych...nie mogę się przecisnąć. A wystarczy chyba, żeby było...prosto. Nawet mniej.

Mam takie przeczucie, że prostota dosłownie we wszystkim, absolutnie, się broni. Zamiast sukni z piórami - klasyczna, czarna. Zamiast wielu słów - proste zdanie wyrażające potrzebę czy uwielbienie. Zamiast wielu wieszaków - kilka naprawdę wyszukanych rzeczy. Zamiast wielu składników w daniu - kilka prostych smaków. Zamiast wielu książek, ulubionych blogów, stron www, podcastów - kilka z naprawdę dobrą treścią. Zamiast ekipy ludzi o średnim nastawieniu do mnie - kilkoro sprawdzonych, niezawodnych osób. Zamiast w donicy wielu kolorów, roślin i zapachów - kilka w podobnej tonacji lub o miłym zapachu. Zamiast rozbieganych sytuacji, zdarzeń, ciągłego latania gdzieś lub za czymś - proste życie.

Absolutnie cieszą mnie rzeczy najprostsze. Znajduję radość w czynnościach, nad którymi może się nawet do końca nie zastanawiamy. Lubię jak wszyscy jesteśmy w domu - razem. Lubię spotkania na kawie, jak znajomi wpadną. Lubię w ogrodzie pogrzebać i cieszę się, że go mamy. Lubię ciasto drożdżowe i mam radochę jak chłopaki zajadają. Lubię proste czynności, bo chcę żeby życie było proste...A ile można wtedy dostrzec! Lubię proste dźwięki jak muzykę odpalam na cały hajc, proste myśli zamiast wielogodzinnego rozmyślania. Lubię prosty przekaz i zwykłe rzeczy - jak kot przyjdzie na kolano. Lubię jak Przemko jest blisko i jak dziubie coś tam, a potem wychodzi z tego rzecz wielka. I jak rysuje. I klocki układa z Piotrulkiem. Zamienię samochodowy wypad za miasto za prostą jazdę na rowerze przez pobliskie pola. Wybieram książkę o konkretnej treści, niż przegląd tysiąca nowości w sieciowej księgarni. Wybieram prostą kawę zamiast takiej wymiksowanej z niezliczonymi dodatkami. Wolę rozmowę twarzą w twarz, niż taką pisaną, gdzie nie wiem czy ktoś się tam szyderczo nie podśmiewa. Wybieram proste wygodne buty, w których pójdę w świat, niż drogie botki w kolorze indygo, po to żeby koleżanki widziały...I prostą pracę ze zwykłym człowiekiem. I wdzięczna jeszcze jestem za te wszystkie doświadczenia, które mi taką prostotę pokazały...Udanego tygodnia, pozdrawiam ciepło:)

Wasza Zetka.

Dusza z kawałków...

Mam chyba takie wnętrze, co się z wielu wnętrz składa. Takie złożone. Duszę z kawałków jakby... Jestem tu, w tym nowoczesnym wieku, ale gdybym nagle obudziła się w wieku osiemnastym też byłoby całkiem fajnie. Ja bym może nawet chciała... Albo tak w latach 60-tych!!! Dzwony bym nosiła, koszule w kwiaty i może bym była całkiem wyluzowana w sprawach damsko-męskich. Pojechałabym na ten słynny Woodstock - ten prawdziwy, w Stanach i śpiewałabym i krzyczała o wolności na całe gardło. Na całe. Lubię serial "Poldark. Wichry Losu" - o, a gdyby tak tam? Anglia, XVIII wiek. Mogłabym być tą w sukni satynowej, albo pięknej z atłasu i dziergać na szydełku całe dnie i wzdychać do ukochanego. Ale też bym się widziała na koniu, z potarganymi włosami, w obłoconych butach, stajnie mogłabym czyścić. Mogłabym na polowania jeździć, ale też cierpieć na "globus" i upadać w ramiona tego, w którym płynie arystokracka krew. I tu bym się widziała, i tu. U królowej Wiktorii mogłabym nawet w kuchni pracować, albo kiecki jej naprawiać, ale dobrze by mi było też wśród prostych ludzi, gdzie trzeba pomóc, bo dzieci chore. Albo zapałki mogłabym dla nich sprzedawać. Wszędzie być by się chciało.

Często myślę, że chętnie bym się widziała w mieście, mega dużym - takim Nowym Jorku na przykład. Mogłabym projektować ubrania, albo wnętrza i ogrody - bo lubię. Albo DJ-em bym mogła być w największej dyskotece w mieście. Koncert bym mogła zorganizować albo fotografią się profesjonalnie zająć. Każdy wieczór spędzałabym w klubach, w knajpach, gdzie dobrze grają. Kasyna mogłabym obsługiwać - bo grać to nie bardzo. Ale zwykłym nowojorskim taksówkarzem też bym była dobrym. Można by pogadać ze zwykłym człowiekiem, że trzeba zarabiać, że kapitalizm, że ludzie pędzą i że w miejskim parku znowu kogoś zgwałcono. Za taksówkowe oszczędności dzieci bym posłała do szkoły z czesnym, a potem na Harvard. Ale też mogłabym tam być tym imigrantem, co to go nikt nie chce. Może bym się wtedy swoich bardziej trzymała, takich Meksykanów na przykład. I więzi między ludźmi by się odrodziły i rodzina by była na nowo ważna. Tylko, że ja przecież odwróciłam się świadomie od miasta i jestem tu...

Ile to już tych kawałków?

W czasach wojen też bym się widziała - jako sanitariuszka. Bułki bym potajemnie dzieciom przynosiła, kradła bandaże, żeby pomóc zranionym. Porody bym odbierała tym biednym, wystraszonym kobietom, wódką odkażała rany i zawsze miałabym dla nich dobre słowo. Gazety bym mogła tajniacko drukować, ulotki roznosić. Ale jakby trzeba było to bym granatem rzuciła i czołgiem pokierowała.  Być tu i tu, taką i taką.

Duchowne życie też bym mogła prowadzić. To byłoby coś - taki Tyniec dla kobiet:) Albo w Indiach być naczelną joginką wszystkich joginek i umieć oddech zatrzymać na 10 minut i nogę przełożyć osiem razy przez szyję:):):) Mieć swój Zen. Ale być zwykłym człowiekiem co szuka swojej własnej duchowości też jest dobrze, a i wątpić mu bardziej przystoi i pytania może zadawać w nieskończoność, bo inni mu odpowiedzą...Może.

Filmy bym też mogła robić, i książki obowiązkowo pisać. Być takim babskim Wajdą, co to go wszyscy znają i podziwiają, zrobić film ważny dla świata, dla historii...a książkę to może kiedyś napiszę:) Ale dobrze mi też z taką wizją, że będę tylko na filmy chodzić i je oglądać, a książki czytać bo lubię jak diabli. Mogłabym prowadzić też małą knajpkę w Sopocie, albo na Bali. Robić drinki z parasolką i sprzedawać spodenki plażowe albo deski surfingowe i wszyscy by się mnie pytali czy wybrać taką, czy taką, a ja bym im doradzała. Ale lubię też fakt, że Bali pozostaje w sferze moich wakacji marzeń, surfingu w zasadzie nie lubię, o tych spodenkach-bahamkach nie wspominając. I to też jest fajne.

Albo taką minister edukacji bym była:) To jest strzał, co? I bym te zmiany cofnęła, większą kasę dała nauczycielom i wychowawcom i szacunek bym miała do nich jak nikt. Bo to by byli moi ludzie. Ale zwykłym nauczycielem też jest mi dobrze. Lubię ten światek młodych ludzi. I czy ja mam aspirować do Ministerstwa, skoro tu na dole robotę lubię? Jak się jednego, czy drugiego na właściwe tory ustawi, chleb i buty będzie umiał po angielsku kupić, jak już wyjedzie zarabiać to jest dobrze.

Acha, ratownikiem GOPR'u też bym mogła być. Nosić te czerwone kurtki, nos mieć zmarznięty nieustannie i ostrzegać piękne panie, że w tych butach to w góry nie bardzo...Odważnie ściągać ze szczytów tych zagubionych, albo co pod lawiną zostali i cieszyć się, że życie udało się uratować. Ale kocham też tę myśl, że lawin nie ma za moim oknem, że do pracy nie muszę zakładać raków i nie muszę wiązać się na codzień kilogramami uprzęży, tylko mogę szpilki włożyć i spódniczkę.

Ile to już kawałków?

Czasem sobie myślę, że mogłabym być takim Religą, albo nawet Wisłocką, albo neonatologiem, dzieciaczki maciupkie ratować - zaproponować życiu coś absolutnie nowatorskiego, takie novum, że wszystkim po latach szczęki opadają. Ale lubię fakt, że to ja dzisiaj mogę korzystać z tego, czym się zajmowali, wiedzę mamy dzisiaj dzięki nim większą, serducho zdrowsze, a dzieciaczki urodzone o wielkości pięści mogą normalnie żyć...

Ten tekst mógłby w zasadzie nie mieć końca...tyle mam tych kawałków siebie. Ale kocham to, że jestem tu, taka, z takimi ludźmi, w takim otoczeniu. I choć czasem gdzieś się tak wyrywam do wszystkiego, to wszystkiego robić się przecież nie da. Ja jestem trochę tym Wajdą jak film dziecku na szafie cieniami pokazuję, i jestem lekarzem jak chłopaki niedomagają, to leki podam. Jestem ratownikiem, jak wlezie kot na drzewo i zejść nie umie. Jestem tą panią od knajpki bo jak się zjedzie do nas więcej dzieci to koktajle robię przeróżne. Jestem od edukacji i swoje reformy na lekcjach wprowadzam. Bywa, że jestem tą z granatem w kieszeni i rzucam wtedy jak już mi się cierpliwość kończy i czołg też prowadzę bo całym domem dzień w dzień zawiaduję. Tym taksówkarzem trochę jestem bo po drodze na stopa czasem człowieka zabiorę i pogadam, że emeryturę ma małą i bida może w garnkach. DJ-em jestem jak tańczymy z Piotrkiem i muzyka na cały hajc. Tym poszukującym duchowości też jestem, pytań mam tysiące. Duszę buntownika z Woodstock'u też mam i buty ciężkie sobie znowu kupię, dżinsy poszarpię i agrafkę przypnę. Ot co.

Mam duszę z kawałków. Wszędzie bym chciała być i wszystko robić. A jak się tak człowiek przyjrzy to właśnie każdego dnia jest wszędzie i robi to swoje "wszystko". Wystarczy się przyjrzeć.

Wasza Z.

Co jest między dźwiękami, między słowami i o tym, dlaczego nie pracuję w RADIU...

Jak się gra na gitarze to wiadomo - szarpiesz struny, jest dźwięk. Jak uderzasz w klawisz pianina, jest dźwięk. Ale jak się tak przysłuchać to jak przesuwasz palce na gryfie z jednego ułożenia rąk w drugie...to tam się dopiero dźwiękowo dzieje...jest taki świst, ślizg jakby... Wiecie o czym mówię? Jest taka reklama w TV, ale nie wiem jakiego produktu, bo tam właśnie te palce się tak po gitarze ślizgają, a ja się zachwycam. Lubię brzmienie pojedynczych instrumentów - choć nie wszystkich. Wystarczy dołożyć wokal do pianina (Norah Jones, Birdy) albo do gitary (Turnau) i...jeszcze tylko moje wielkie słuchawki i mamy to. To samo chyba z pianinem, też zawsze coś tam jest pośredniego - tak myślę, bo nie gram. To samo z tekstem, ze słowami - zawsze jest coś, co może sobie czytający dołożyć, zinterpretować, przerobić na swoje, pod siebie. Nie wszystko jest przecież takie wprost. To dobrze i niedobrze.

Ja się zawsze kręciłam gdzieś między słowami. Studia językowe na dodatek wybrałam, bawiło mnie szperanie w słownikach i irytowało jednocześnie, że jedno słowo może mieć tyle znaczeń, że trzeba wybrać to właściwe, żeby oddać komuś to, co się chce akurat przekazać. Że człowiek tak musi lawirować między tymi znaczeniami. A dzisiaj to jakby psinco-warte. Każdy gada co chce i czasem byle jak. A ja nie chcę tak. I przykładam wagę do wyrazu, do przecinka, do zdania, do każdego ę i ą i ś. No zmień pierwszą literkę w wyrazie "zupa", a może okazać się, że na obiad zjadłeś coś zupełnie innego... 

O mocy słowa nauczał mnie kiedyś, między innymi, pewien dziennikarz z łódzkiego radia (nazywał się Warzecha). Taki pomysł mi wpadł do głowy (uwierzcie - jeden z miliona!) na pierwszym roku studiów anglistyki, że może ja się zajmę jeszcze dziennikarstwem. I ruszyłam, o kochani!!!, w cudowny świat prawdziwego warsztatu i odpowiedzialności za słowo w każdej formie - pisanej, mówionej, pokazywanej (TV - tutaj bez zachwytu). Pisałam recenzje wystaw, filmów, spektakli i to był mój żywioł, totalnie mój świat. Redaktor Fiedosiejew - stary wyga w zawodzie udowadniał, jak wielkie znaczenie ma dobór słów i jak bardzo można za ich pomocą wszystko spieprzyć. Uwielbiałam gościa. To on pierwszy napomknął, że tekst mi lekko wychodzi spod ręki. Dlaczego nie poszłam tą drogą? Do cholery, dlaczego? Mam swoje teksty z tamtych lat do dzisiaj, wiecie takie zamknięte w szufladzie, ale cieszą - pierwsze kroki, naprawdę dobre, solidna robota. Ja sobie jednak wtedy ubzdurałam, że może się na radio nastawię. A że zawsze byłam fanką, wiele słuchałam - wiedziałam, wtedy, że to będzie to. I tak się człowiek czasem uprze jak koza w błocie i lezie za innymi, bo swojego zdania na chwile obecną nie ma... I tak mnie sponiewierał ten Warzecha, jak odsłuchał mój pierwszy wywiad, taki ćwiczeniowy - nic wielkiego, ale ja się nagięłam żeby go zrobić...a tu taka dziennikarska klapa. Już go nie mam, na kasecie był - wyrzuciłam w czorta. I brnęłam dalej właśnie w tę specjalizację. Aż do momentu kiedy zorganizowano przesłuchania  - mikrofon, czytasz tekst, odsłuchujesz i...dowiadujesz się, że "nie masz warunków głosowych"!!!!!!!!!!! Bo coś tam syczy (w sensie s, z, c itd), że ogólnie za wysoki ton. Mój obrazek siebie przy mikrofonie w nocnych audycjach u boku np. Piotra Kaczkowskiego runął z niewyobrażalnym hukiem...

Potem były drobne praktyki, też jakoś opornie to szło, wiedziałam, że to już tylko ostatnie podrygi mojego radiowego szlaku. Tak - dzisiaj by mój głos podkręcono, nic by nie syczało, i brzmiałabym jak Czubówna...ale to już dzisiaj jest takie radio, dla którego ja akurat nie chciałabym pracować, a ja już idę inną drogą. I może trzeba było tych zakrętów, żeby jednak zwrócić się ku słowu pisanemu. Tak mnie jakoś naszło, bo ostatnio wyjęłam ten dyplom ukończenia z wypisaną specjalnością radiową. I aż się zaśmiałam w głos, nie bacząc na wysokie jego tony:):):):)

Wciąż pracuję w przeważającej mierze głosem i lubię go. Ale często wracam do słów starego Fiedosiejewa, że to nie można tak klepać byle czego, że słowo ma moc, a między słowami jest może i więcej ukryte, niż tyle, co zdoła się za ich pomocą wyrazić. Jak w tym ślizgu na gitarze kolejny dźwięk, tak między słowami jeszcze jedno słowo.

Pozdrawiam ciepło

Wasza Z.

Wczorajszy dzień trwa...i że warto czasem SIEDZIEĆ.

Czasem siadam na kanapie i siedzę. I jak by tak ktoś popatrzył, no to siedzi - nic nie robi. A to czasem taka kotłowanina w głowie, że trzeba to jakoś poukładać, coś poplanować albo pozamykać, czasem zapomnieć, bo nie warte rozkminiania. Czasem trzeba się trochę powzburzać, zakląć siarczyście pod nosem, co mi nawet  łatwo dość przychodzi. Albo muszę przemyśleć co do młodych ludzi z gimu powiedzieć w poniedziałek i jak ten angielski zaplanować, albo, że dziecko trzeba zaszczepić i do znajomych zadzwonić, bo dawno babskiego gadania nie było. A ktoś popatrzy - no siedzi. I ja teraz tak siedzę na tej kanapie, w radiowej Trójce (wciąż mam do niej słabość) Top Wszechczasów, a dźwięki szarpią moje najczulsze struny...Siedzi.

Taki czas podsumowań, wszyscy to teraz robią, facebook podsumuje w kilku zdjęciach, ktoś zaś w punktach, ktoś listę zadań wykonanych lub nie wrzuci, a to coś-tam-jeszcze.  Miałam tego nie robić, ale fajne rzeczy jakoś są ostatnio jakby bliżej mnie. Więc siedzę a podsumowania same się nasuwają. I ta cisza, oprócz tego radia. Wczorajszy dzień jakby się nie skończył. Trwa, z małą przerwą o 4.30 na krótki sen, a spotkania pokończone o 15tej. Ile tu się wczoraj przewinęło słów...uwielbiam. Myślę, jak to dobrze, że są ludzie którzy siadają z nami do stołu w taki dzień jak wczoraj. Że to właśnie wczoraj poznaliśmy naszego małego sąsiada, bo się już zbieraliśmy od października, a przecież ciągle coś. Że wystarczy pomysł, hasło, telefon do znajomych, a oni chcą taki wieczór spędzić z nami, a potem jeszcze siedzą i śniadanie jest wspólne i kawa...i tak do popołudnia, bo nikt się nie spieszy. I że poważniejszy funkcją człowiek zajrzy, pogada i normalny jest i że wszystko się zaczyna składać. I że jak mam rzucić już w cholerę ten blog, to nagle mówię, że jednak nie, a jeszcze innych zachęcam. Albo, że ciasto miałam zagnieść na tartę ze szpinakiem, bo goście za progiem, a jeszcze jedziemy do kościoła, a nigdy kościółkowi nie byliśmy. Albo, że słyszę tam nagle tekst piosenki, którą znam przecież od 20tu lat, śpiewałam ją wielokrotnie, a słyszę jakby pierwszy raz i ciary mam na plecach. Miażdżące - myślałam, że wyjdę, bo serducho się trzepocze, tak na raz trudno dźwignąć fakt, że to się wszystko może tak cholernie składać, że przypadków nie ma... Siedzę.

I ten dzień wczorajszy jakby płynie dalej, z wieczornymi śmiechami, rozmowami, dobrym jedzeniem, a przecież każdy już do swojego domu dawno wrócił. Zabawki poukładane, naczynia dawno suche. A mnie to wszystko cieszy na maks. Samochód nam się popsuł, będzie lipa z dojeżdżaniem i nagle się okazuje, że mam ludzi obok, do których mogę wykonać jeden telefon, a oni mnie po prostu podrzucą tu czy tam. Bez pieprzenia, że nie ma czasu, albo inne takie. Może to wszystko nie jest jeszcze takie do końca nieludzkie, w tych "naszych" czasach? Może nie wszyscy siedzą w ramkach swoich zawodów, funkcji, wyborów? Może w zasadzie wszystko dzieje się gdzieś poza nami, ale dla nas? Muszę od tego odsapnąć. I siedzę.

Czasem po prostu siedzę na kanapie. A to takie dzisiaj popularne, że mówią, że to się właśnie trzeba z niej ruszyć, że życie przeleci, że przez palce się przelewa, że lenistwo... Racja - lenie niech się ruszą. Ale wierzę, że trzeba czasem tak siadać, całym swoim ciężarem ciała i ducha opaść na kanapę, nawet z hukiem (byle nie zarwać:) i...zebrać myśli, może spisać, dzień ogarnąć. I ja tak siadam, a ktoś powie - nic nie robi...

Niech w tym kolejnym roku zawsze świeci słońce. Miejcie oko, bo to, co fajne czasem się jednak dzieje. Ahoj, kochani:)

Wasza Zylwijka