MIEĆ W SOBIE LIZBONĘ...

            

            Można mieszkać wszędzie, w każdym zakątku świata. Często jest tak, że ciągnie nas tam, gdzie myślimy, że jest lepiej, cieplej, taniej, widoki są ciekawsze i rozrywek więcej, a perspektywy inne. Ci, co z natury nie mogą usiedzieć w miejscu zwykle pakują swoje dotychczasowe życie i jadą w świat. Inni się wahają - może ze strachu nie chcą zmieniać swojego „położenia”, może za dużo jest do stracenia, żeby postawić wszystko na jedna kartę. Inni może uciekają przed czymś i czują, że tam gdzieś znajdą spokój... Ja zawsze chciałam mieszkać w wielkim mieście, uwielbiałam miasto nocą, zapach powietrza po deszczu, rzekę mijających mnie ludzi i szum pierwszego kursu tramwaju o 5tej rano. Dodatkowo, świadomość bliskości teatrów, kin i galerii napawała radością, że przecież zawsze mogę z nich skorzystać, wystarczy popołudniu wsiąść w komunikację miejską i już było się bliżej kultury. Ale jakoś nie wsiadałam – ze zmęczenia, z braku czasu, z powodu...zawsze był jakiś powód. I to, co było na wyciągnięcie ręki nie było już tak atrakcyjne, jak wtedy, gdy za tym tęskniłam.

 Gdy zjeżdżałam do domu, do małego miasteczka, chciałam spowrotem i tak w kółko. Zawsze chciałam być w innym miejscu, niż akurat się znajdowałam... Myślałam jak dobrze byłoby mieszkać w Paryżu, czytać przy kawiarnianym stoliczku poranną prasę, albo w Rzymie, gdzie zawsze ciepło i słonecznie, albo w Lizbonie i nauczyć się wreszcie hiszpańskiego. Wszędzie było, miałam wrażenie, lepiej niż tu.

            Zmieniło się, gdy zamieszkaliśmy na wsi. Tu, gdzie niby nuda i nic się nie dzieje.

O kochani!!! gdybyście wiedzieli ile się może dziać w takim miejscu... Ile można nauczyć się od natury i jak poznać siebie, jak można cieszyć się ze zwykłych rzeczy, a proste czynności okazać się czymś niezwykłym, jak tutaj powietrze pachnie po deszczu, jak cudowny jest śpiew ptaków o świcie i jak smakuje obiad na tarasie czy w ogrodzie. Wtedy człowiek czuje, że nigdzie nie jest tak, jak tu. I gwarantuję Wam, że każdy może tak się czuć w miejscu, w którym akurat jest, czy to czwarte piętro bloku, domek na działce, czy  centrum wielkiego miasta. Każdy ma swoją własną Lizbonę.

Ale najpierw w sobie.

            Pozdrawiam Was słonecznie, a na ten tydzień polecam coś do poczytania i rozmyślania, dla najmłodszych -  do posłuchania. Nasze ostatnie zdobycze...